กว่าจะมาเป็น น้ำมันขิงสกัด

ขิง เป็นพืชล้มลุก มีเหง้าใต้ดิน แตกแขนงเอียงตั้งออกด้านข้าง เนื้อในสีเหลือง หรือเหลืองอ่อน มีกลิ่นเฉพาะตัว ใบเดี่ยว ออกสลับสองด้าน มีการปลูกในกลุ่มประเทศเอเซียเขตร้อนมาช้านานแล้ว และได้มีการนำจากประเทศอินเดียไปยังยุโรปและแอฟริกาตะวันออก ชาวโปรตุเกตนำจากแอฟริกาตะวันออก ไปยังทางแอฟริกาตะวันตกและเขตร้อนอื่นๆ ส่วนสเปนนำไปยังจาไมก้า ซึ่งปัจจุบันมีการปลูกขิงในเขตร้อนชื้น ขิงเจริญเติบโตได้ดีในที่ดินร่วง มีความอุดมสมบูรณ์ แสงแดดพอเพียง การระบายน้ำได้ดี ไม่ชอบพื้นที่มีน้ำท่วมขัง

สรรพคุณหลักคือ ส่วนเหง้า ใช้ขับลม แก้ท้องอืดเฟ้อ แก้คลื่นหืนอาเจียน ลดอาการเมารถเมาเรือ ช่วยเจริญอาหาร เหง้าสด เมื่อนำมาสกัดน้ำมันหอมระเหยโดยการต้มกลั่น (hydrodistillation) ได้น้ำมันหอมระเหยร้อยละ 0.20 (ขิงสด 1 ก.ก. ได้น้ำมันหอมเพียง 2 กรัม)

สรรพคุณทางยาคือ ต้านเชื้อแบคทีเรียและเชื้อรา, แก้อักเสบ, คลายกล้ามเนื้อเรียบ, ต้านออกซิเดชัน, ไล่แมลง

ประโยชน์อื่นๆเช่น ใช้แต่งกลิ่นเครื่องดื่ม ขนมหวาน และเครื่องสำอาค ประเภทสบู่ ครีม โลชั่นทาตัว

ความเป็นพิษ น้ำมันขิงจัดเป็นสารที่มีความปลอดภัย(GRAS) และได้รับอนุญาติให้ใช้เป็นส่วนผสมในอาหาร น้ำมันขิงมีขนาดของยาที่ทำให้สัตว์ทดลองตาย่ครึ่งหนึ่ง เมื่อให้ทางปากในหนูขาวและให้โดยการทาผิวหนังกระต่าย มากกว่า 5 กรัม ต่อกิโลกรัมน้ำหนักตัว